Bu Blogda Ara

26 Ocak 2014 Pazar

Zordur Ruhun Köprülerini Atmak...

"Zordur köprüleri yakmak... Sıradan sabahların mahmurluğuna alışmışlar için, bir şafak vakti aniden geçmişinden ve bugününden vazgeçmek ve içinde her nasılsa saklanmayı başarmış bir ya­rın heyecanının kanadına tutunarak havalan­mak cesaret ister. Kurulu düzen öylesine rahat, öylesine huzur doludur ki, ruhuna gömülü ço­cuğu, yıllarca kınında beklemiş keskin bir kılıç gibi uyandırıp dörtnala ileri atılmak, yaman bir karara dönüşür.
Zordur insanın onca zaman, bunca emekle kurduğu ne varsa hiçe sayıp, mağlup ama mağ­rur bir komutan edasıyla yeni seferlere niyet­lenmesi... Bugüne yenik düşenler, yarını sade­ce hoş bir hayal olarak düşleyip, dünde yaşar­lar. Bedel ödemeyi göze alanlar ise, yelkenleri atlastan ge­milerle, arkalarında külden köprüler bırakarak meçhul bir istikbale doğru dümen kırarlar..." Can Dündar

Ruhunuzun köprülerini atacak cesareti bulmanız ya da birbirinize köprüleri atacak cesareti vereceğiniz bir kişi ile el ele tutuşup o köprüleri birlikte atmanız dileklerimle... 

Ben mi?

Köprünün ucunda bekliyorum...


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder